Begraafplaatsen zijn bijzondere plekken. Ze brengen ons naar de essentie van ons bestaan. Ze zetten ons aan tot het stellen van vragen over de zin van leven en over onze manieren van afscheid nemen en herdenken.
In volle coronatijd werkten de heemkundigen/gidsen Bernard Delvoye en Dirk Decuypere elk een nieuwe publicatie uit rond respectievelijk de begraafplaats van Wervik en Geluwe. Met de folders kan je een boeiende wandeling maken. Onderweg leer je o.m. iets over de geschiedenis van de begraafplaats en de voornaamste symbolen die je op de graven aantreft. De meeste aandacht gaat evenwel naar markante figuren die er begraven liggen en gebeurtenissen die ermee verband houden.
De verhalen die Bernard en Dirk neerpenden zijn het resultaat van vele jaren opzoekingswerk en talloze gesprekken. Ze werden in enkele lijnen gesynthetiseerd en thematisch gegroepeerd. Komen onder meer aan bod: politici, ondernemers/industriëlen, adel, arbeidersbeweging, clerus, Vlaamse ontvoogding, oorlog, kunstenaars en bouwers, ...
Een alfabetische en een genummerde lijst van de betreurden, samen met een overzichtelijke kaart van de begraafplaats, maakt de zoektocht naar de bewuste graven heel eenvoudig.
Beide publicaties zijn te koop bij de dienst Toerisme en dit voor € 2/folder.
Begraafplaats Geluwe
Ruw geschat 900 jaar geleden werd in Geluwe een eerste kerk gebouwd. In de daaropvolgende eeuwen werden belangrijke personaliteiten vaak in de kerk begraven, alle anderen rondom de kerk. In 1784 vaardigde keizer Jozef II een verordening uit dat kerkhoven om hygiënische redenen ver(der) weg van het centrum moesten aangelegd worden. Geluwe kreeg hiertoe pas in 1806 officieel bevel, tijdens de regering van Napoleon. Het duurde tot 2 februari 1809 vooraleer Jeanne Rogiers als allereerste op de nieuwe begraafplaats in de Kerkhofstraat haar laatste rustplaats kreeg.
Begraafplaats Wervik
Na het keizerlijke decreet van Napoleon Bonaparte in 1804 werd in de Koestraat een nieuwe begraafplaats aangelegd ter vervanging van het kerkhof rond de middeleeuwse Sint-Medarduskerk. De industrialisatie van Noord-Frankrijk lokte heel veel werkzoekenden van overal naar de grensstreken. De Wervikse bevolking groeide als gevolg hiervan flink aan: van 5.995 zielen in 1850 naar 10.080 in 1900. Het toenemend aantal overlijdens noodzaakte het Wervikse stadsbestuur een nieuwe en grotere dodenakker aan te leggen langsheen de Komenstraat, die officieel op 31 december 1905 geopend werd.